Classes at USD

Mijn eerste lesweek - wat ook meteen mijn tweede week in South Dakota was - verliep zoals de week ervoor: met vallen en opstaan. De cultuurschok achtervolgde mij nog steeds en ik besefte plots dat ik hier vier maanden zou wonen. Slik. Ik neem je mee naar het begin van die eerste lesweek.

Je weet het vast nog wel: de eerste schooldag in het middelbaar, de eerste les in het hoger onderwijs: kriebels in je buik, een bonzend hart en klamme handjes. Zo voelde ik mij opnieuw op 21 augustus. De start van een nieuw academiejaar. Het enige verschil is dat ik mijlen van huis ben, dat ik een andere taal moet spreken en dat de temperatuur opliep tot zo'n 40 graden (don't worry, airconditioning genoeg binnen).

Het eerste dat ik je moet vertellen, is dat je hier voor bijna alles extra punten krijgt: aanwezig in de les? Check. Opdrachten op tijd ingediend? Check. Participatie tijdens de les? Check.

Het tweede dat je moet weten, is dat ziekte geen geldig excuus is om afwezig te zijn (Mark van Ranst is not going to like that).

Het derde dat je moet weten, is dat ik een pull meeneem om binnen aan te trekken terwijl het buiten 40 graden is (gevoelstemperatuur? 46).

Mijn lessen gaan door in het Media Center. Een gebouw toegewijd aan Al Neuharth, een Amerikaanse auteur en columnist, geboren in South Dakota. Hij richtte USA Today en The Freedom Forum op. In de inkomhal kan je voorpagina's van kranten doorheen de tijd lezen en in de gang hangen landschapsfoto's van South Dakota. In een gebouw waar toekomstige journalisten worden opgeleid, mag een radio- en nieuwsstudio uiteraard niet ontbreken. Ook de universiteitskrant The Volante heeft een eigen redactie. Kortom, alles erop en eraan.

Die eerste week dus. Wat een ervaring. Ik kreeg een golf van informatie over mij heen, zag zo'n 50 nieuwe gezichten en moest steeds opnieuw uitleggen dat ik van België kom. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen, maar het duurde niet lang voor ik mijn ouders al wenend opbelde. Al was het deze keer niet midden in de nacht. Maar net zoals de vorige keer, doen wat motiverende woorden wonderen.

Ik moet er ook meteen bij vertellen dat het niet de laatste keer is dat er traantjes vloeien bij een telefoongesprek naar huis. Heimwee is een eigenaardig ding. Het komt en gaat zonder dat je weet wat de aanleiding is. De ene dag mis je thuis helemaal niet en de volgende dag sta je op met een zwaar gevoel en je weet gewoon dat het geen goede dag gaat zijn. Gelukkig helpt een telefoontje naar thuis goed en zijn er hier genoeg vrienden die weten hoe overweldigend dit allemaal is.

Qua manier van lesgeven, valt het goed te vergelijken met PXL. Kleine groepen en veel interactie. Alleen hebben ze hier geen Eric die bij de start van het academiejaar Killing In The Name van Rage Against The Machine opzet en dat uit volle borst meezingt. Een Anja hebben ze hier ook niet die met veel plezier al je gereserveerd materiaal klaarzet. Dat moeten we allemaal zelf doen. En dat terwijl de cameratassen hier twee keer zo groot zijn als op PXL. Klagen over de NX3 en haar grote rugzak zal ik dus nooit meer doen.

Ondertussen heb ik al drie lesweken achter de rug en heb ik het hier helemaal naar mijn zin. De laatste 10 dagen is er geen sprake geweest van heimwee (hoera!) en de internationale vriendengroep is nog steeds de beste groep die ik mij had kunnen inbeelden. De lessen zijn interessant en uitdagend. Vooral dan omdat het allemaal in het Engels is.

De dagen zijn ook steeds goed gevuld: lessen tot de middag, opdrachten voorbereiden, eten met de internationals en dan meedoen met de activiteiten die er die dag doorgaan. Hier valt altijd wat te beleven en als USD niets organiseert, zorgen we zelf wel voor een filmavond of spelletjesavond. Al komt het ook voor dat iedereen na het avondeten gewoon naar zijn eigen kamer afzakt om even wat rust te hebben en nog wat schoolopdrachten af te werken. Verveling is hier dus nog niet aan te pas gekomen.

Om af te sluiten, drie hoogtepunten van de afgelopen drie weken - er zijn er meer, maar dan zou ik een boek moeten schrijven en daar heb ik eerlijk gezegd geen tijd voor:

Ik heb de was gedaan! Veel meer kan ik hier niet over vertellen behalve dat het gelukt is en mijn sokken nog steeds dezelfde kleur hebben. En we gaan vooral negeren dat ik mama misschien al drie keer gebeld heb om mij te helpen (er gaan nog telefoontjes volgen als ik wil dat mijn kleren hun oorspronkelijke kleur blijven behouden).

(Ja, het is de bedoeling dat ik het blauwe spul bij mijn kleren giet. Don't ask me why, blijkbaar doen ze dat hier zo.)

Ik ben naar mijn eerste American football wedstrijd geweest en ik snapte er niets van. Jongens die achter elkaar aanlopen, zich op een hoop smijten en dan in het rond beginnen te rollen... Ik zie de fun er niet van in. Maar de sfeer was leuk en de halftime show was de moeite. En het is niet omdat je de spelregels niet kent, dat je niet kan genieten van het uitzicht ;)

We hebben meegedaan aan de 9/11 Trivia Night. Op 9/11. Die niet over 9/11 ging. We zijn ook grandioos verloren. Verder valt hier niets over te rapporteren.

Laat de volgende maanden dus maar komen, ik ben er klaar voor!