Survived my first two weeks in the US!

Hoera! Mijn eerste twee weken in South Dakota heb ik overleefd. Met de nodige ups en downs weliswaar. Intussen weet ik dat de hitte in Vermillion niet te vergelijken valt met de hitte in België, dat de Amerikanen dol zijn op airconditioning en dat hun kraantjeswater smaakt naar mijn zwembadwater. Heel wat nieuwe weetjes dus. In deze post neem ik je graag mee doorheen mijn eerste week in de VS.

Twaalf dagen geleden stapte ik met het kleinste hartje op het vliegtuig in Amsterdam. Ik had een reis van zo'n 19 uur voor de boeg met als eindbestemming Vermillion, South Dakota. Afscheid nemen van mijn familie was zwaar en ik ga niet ontkennen dat er meerdere tranen gevloeid zijn (en neen, niet alleen bij mij). De security op de luchthaven verliep vlot en al snel was het tijd om in mijn meest favoriete vervoersmiddel te stappen. Als de stewardess aan mij zou gevraagd hebben of alles in orde was, zou ik spontaan in tranen zijn uitgebarsten. Tranen van stress, spanning en angst. Want het was de eerste keer dat ik alleen op reis zou vertrekken. En dan nog wel voor een periode van vier maanden. Go big or go home, zouden ze hier zeggen.

Gelukkig waren de weergoden mij goedgezind en na twee vluchten zonder turbulentie en een tussenstop van drie uur, kwam ik goed en wel aan op de luchthaven van Sioux Falls, South Dakota. Daar werden ik - en negen andere internationale studenten - opgewacht door onze chauffeur Marcus. De eerste contacten werden gelegd en ik had al meteen enkele nieuwe volgers op Instagram. Na een autorit van een uur doorheen het landelijke landschap van South Dakota (ik had evengoed doorheen Limburg kunnen rijden, ik zou het verschil niet gemerkt hebben), kwamen we aan in Vermillion, University of South Dakota. Onze thuisbasis voor de komende vier maanden. Hoewel het lokale tijd nog maar 20u was, zei mijn biologische klok dat het al 03u 's nachts was. Het enige wat er die avond nog gebeurde, was het volgende: inchecken in mijn residence hall, mijn ouders bellen om te zeggen dat ik goed was aangekomen, pyjama aangetrokken en in bed gekropen. Klaar voor een goede en welverdiende nachtrust.

Een Belg, twee Duitsers en Walmart

Mijn eerste dag in Vermillion was al meteen goed gevuld: Valiezen uitpakken, kamer inrichten, twee trips naar Walmart, de campus ontdekken... En dat met twee Duitsers aan mijn zijde. Samen trotseerden we de Amerikaanse hitte en ontdekten we het ruime aanbod van Walmart. Ik denk niet dat er iets is dat ze niet in deze winkel verkopen (neen, de wapens liggen niet in Walmart).

Orientation Day

Donderdag. Orientation Day. Een introductiedag voor alle internationale studenten aan USD (University of South Dakota). Een dag met ontzettend veel informatie, nieuwe gezichten, nieuwe namen, veel indrukken... Het was de eerste keer dat ik dacht 'shit, wat doe ik hier'.

Het was ook de eerste keer dat ik mijn ouders al wenend uit hun bed heb gebeld (hello, time difference) omdat het allemaal wat veel was. Maar een goed gesprek en wat motiverende woorden doen wonderen. Nadien was ik klaar om de rest van de avond tegemoet te gaan. Het is ook die avond dat ik de leukste mensen heb ontmoet.

We zijn nu een groep van zo'n 15 man. Voornamelijk allemaal Europese studenten en enkele Brazilianen. Het is een ontzettend toffe groep en ik prijs mijzelf gelukkig dat ik deze mensen heb leren kennen. Samen ontdekken we de campus, het uitgaansleven (wat vrij beperkt is want downtown Vermillion is één straat groot) en de Amerikaanse cultuur. Zo ontdekten Malin en ik dat McDonald's geen voetgangers accepteert in de drive-through en dat het kraantjeswater hier echt niet te drinken is. Het zal dus vier maanden lang plastieken flessen worden (sorry, milieu).

Move-In Day

Vrijdag. De dag waarop alle Amerikaanse studenten hun intrek namen in de residence halls. Dat ging gepaard met veel toeters en bellen en een parade naar de universtiteitsarena Dakota Dome. Een fanfare, cheerleaders, toespraken, de mascotte Charlie... Het is exact zoals in de films. Ik kan het niet beter uitleggen.

In het weekend werden er tal van activiteiten georganiseerd voor alle USD studenten. Zo was er een Movie-night, werd er gratis eten geserveerd in het cafetaria, konden we kennis maken met verschillende studentenverenigingen... Kortom, een weekend met veel plezier, gelach en toffe mensen.

Meeting my roommate!

Wie dorm room zegt, zegt roommate. En ja, ook ik heb een roommate. Iemand van Californië. Ideaal dus om mij wegwijs te maken in de Amerikaanse cultuur. En eigenlijk ook gewoon super leuk om een Amerikaanse vriendin te hebben. Al was het natuurlijk in het begin wat wennen om een kamer te delen. Maar al bij al gaat dat heel vlot en komen we goed overeen.

Hetgeen waar ik misschien nog het meeste aan moet wennen, is de gedeelde badkamer. Elke gang in een residence hall heeft een gedeelde badkamer, keuken en zithoek. Ben je ooit gaan kamperen op een camping? Dan ga je meteen weten wat ik bedoel. Gedeelde douche, gedeelde wc en gedeelde wasbakken. Sharing is caring. Het comfort van thuis is hier dus niet direct te bespeuren. Maar ook dat ben je gewoon na een verloop van tijd. Alles is nieuw, alles is anders, maar het heeft ook zo zijn charme. Je moet het gewoon wat tijd geven.

Church Community

De grootste verrassing van de eerste week was de gezelligheid van de lokale katholieke kerk. Tijdens de eerste twee weken organiseert de kerk zowat iedere avond een diner. Je wordt er hartelijk ontvangen door de pastoor en maakt onmiddellijk kennis met tal van andere studenten en mensen van de gemeenschap. Het is een leuke ontmoetingsplaats waar religie niet centraal staat. Al hebben we al meermaals 'God bless you' te horen gekregen. Maar het eten is gratis en de mensen zijn ontzettend vriendelijk dus dat nemen we er maar bij.

Belgian phonecalls

Hoewel dit allemaal super spannend en leuk klinkt, is het niet altijd even gemakkelijk. Je bent ver van huis met een hoop mensen die je niet kent. De cultuur is anders, het eten is anders, de taal is anders... Het zijn enorm veel nieuwe indrukken in een erg korte tijd. Het is vreemd om zo ver van al het vertrouwelijke te zijn. Zeker als je weet dat ik nooit op kot heb gezeten. Dat ik nooit langer dan zes dagen van huis ben geweest. Dat ik nooit in mijn eentje eropuit ben getrokken. Door dit avontuur aan te gaan, treed ik dus enorm hard uit mijn comfortzone. Dat gaat met ups en downs. Maar stilaan begin ik mij hier meer en meer op mijn gemak te voelen. Ik heb een toffe vriendengroep leren kennen die allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Ik heb ouders die ik dag en nacht kan opbellen. En mijn vrienden thuis zijn ook maar een sms van mij verwijderd. Zonder hun steun en motiverende woorden zat ik ongetwijfeld al terug op het vliegtuig richting België.

Ondanks deze ups en downs, heb ik mij al erg goed geamuseerd. Ik ben benieuwd naar de komende vier maanden en wat ik hier nog allemaal ga beleven.

Part two volgt snel.